Actiefoto uit de jaren zeventig van Arends vader met zijn trekpaard Corrie. Deze staartploeg is inmiddels een fraai museumstuk. Archieffoto: Arend J. Heideman

Actiefoto uit de jaren zeventig van Arends vader met zijn trekpaard Corrie. Deze staartploeg is inmiddels een fraai museumstuk. Archieffoto: Arend J. Heideman

TROOST: Arend Heideman wil de verhalen van alle tijden laten zien

Algemeen

ACHTERHOEK - Van lockdown tot lente kijken we terug- en vooruit met prominente Achterhoekers over wat de tijd hen in deze tijd heeft gebracht. Gekooid en ontdooid halen zij de scherpe kantjes van de realiteit af met lieve liedjes, mooie gesprekken, relativerende humor, ontluikende gedichten en momenten die hen terugbrengen naar de basis; troost tijdens gemis.

Door Eva Schuurman

Arend J. Heideman is oud-journalist, schrijver, kenner van lokale historie en hij publiceert en organiseert op het gebied van streekcultuur, natuur en poëzie. Bellen met Arend is alsof je naast hem wandelt; niet enkel in de natuur rondom zijn boerderij, maar tevens door de tijd. Zijn stem neemt je mee in wat er nog mogelijk is, in wat er nog is. In de herinneringen en bevindingen van zijn binnen- en buitenwereld. Zelf wandelt hij bewust op tijdstippen dat het voor anderen vaak niet mogelijk is, dan zijn de paden in het weekend aan hen. Dan bewandelt Arend thuis de wegen van zijn lief archief met waardige wetenswaardigheden. De meeste archieven zijn in deze tijd gesloten, maar dat van hem staat open voor iedereen. “Het is een moeilijke tijd voor velen”, zegt hij. “Ik ben niet getroffen, ik kan veel en mag dat uitdragen.”

Heideman is gepensioneerd en drukker dan ooit. Hij schrijft blogs, boeken, maakt documentaires, zoekt schoonheid in poëzie en natuur en vindt niks doen de grootste verschrikking. Deze tijd prikkelt hem des te meer om elke dag een bericht over de natuur, de streekhistorie of de poëzie te delen op zijn Facebook-pagina ‘Teruglezen’. Een pagina die hij twee jaar geleden begon en die het startpunt is geworden van elke dag. Door zijn voormalig journalistieke leven (o.a. als eindredacteur van de Stentor) heeft hij in de loop der jaren “best heel veel verzameld”. Niet om het verzamelen zelf, maar omdat het zo leuk is om het te delen. “Om er een ander een plezier mee te doen.” Soms valt niet te voorspellen wat een bericht met zijn lezers doet; op een zomaar maandag deelde hij de beeltenis van zijn ploegende vader op het land van boerderij Stokkink te Gelselaar. Arend werd totaal onverwachts overladen met likes en trots, het is maar sporadisch dat hij het medium voedt met iets dat privé is.

Tijdens ons telefoongesprek zit Arend achter het computerscherm vanwaar hij zijn passies en kennis met de buitenwereld deelt. “Er is digitaal zoveel mogelijk.” Ook al heeft hij tegenwoordig – zoals hij het treffend zegt – de tijd aan zichzelf, hij staat vroeg op om zoveel mogelijk uit elke dag te halen. “Het is geen verplichting”, zegt hij. “Ik hoef niks, ik leg het mezelf op en het blijft leuk. Iets met mensen delen die verpozing zoeken.” Arend houdt levendig wat in de vergetelheid dreigt te raken.

Zijn broer vroeg hem onlangs wat het toch is dat hem drijft al deze dingen te blijven doen. Zijn antwoord: “Ik wil de verhalen van alle tijden laten zien, dat is de grootste drijfveer.” Zo vond Arend het triest dat de dichter Willem Sluiter eeuwenlang populair was en toen ineens niet meer. Terwijl hij ontroerende dichtregels schreef over het zoeken van troost. Zinnen waarin menigeen ook nu de troost kan vinden die men in deze tijd zoekt. Zinnen die tijdloos zijn. Zinnen van een jonge moeder op haar sterfbed:

“Doe sprakse tot de Bueren, en tot allen;
Indien ghy ooit mijn kinderkens siet vallen,
Zoo rechtse doch weer op, dat bidd’ ik u.
SY sprak alleen; wij weenden allen nu.”

Poëzie richt de mens op; zoals de reeën in zijn tuin, de boerenzwaluwen in zijn lucht en mijn gemoed aan de andere kant van zijn lijn. Het was fijn om even in de wereld van Arend J. Heideman te zijn.

Facebookpagina’s:
Teruglezen
400jaarWillemSluiter

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant