Mevrouw Groot-Wesseldijk (101) werd door vijf kinderen geïnterviewd. Foto: Jelle Schaap/Black Sheep Media

Mevrouw Groot-Wesseldijk (101) werd door vijf kinderen geïnterviewd. Foto: Jelle Schaap/Black Sheep Media

VIDEO

Jong en (g)oud: Ontmoeting tussen mevrouw Groot-Wesseldijk (101) en vijf kinderen

Algemeen

LAREN - Ria maakte een verslag van de ontmoeting tussen mevrouw Groot-Wesseldijk en vijf kinderen.

Door Ria Elstgeest

Er was eens …. een 101-jarige dame, die aan vijf kinderen vertelde over vroeger. Ze kwamen niet allemaal tegelijk tegenover haar zitten. Eerst waren Vera Hietbrink van 10 jaar en Sophie Muys van 9 jaar aan de beurt. Daarna Thijn Heringa van 7 jaar en als laatsten Halina en Tamar Fleischeuer van 11 en 9 jaar oud. Het vijftal stelde vragen over ‘hoe het vroeger was’.

Rustig en dapper zitten Vera en Sophie te wachten, net als mevrouw Groot, op de dingen die gebeuren gaan. Camera’s en microfoons staan op statieven. De vloer ligt bezaaid met kabels en draden. Een paar dames kijken achterin toe. Camera- en geluidsman Jelle zet alles ‘aan’ en het gesprek kan beginnen.

De blaadjes worden erbij gepakt. Met lieve, ijle stemmetjes worden de eerste vragen gesteld: “Goedendag mevrouw, wij zijn benieuwd hoe het leven vroeger was. Hoe heet u?” en “Ging u vroeger naar school?” Mevrouw buigt iets naar voren en geeft de te verwachten antwoorden: “Ik heet Johanna en ik ging naar de School met de Bijbel in Laren”. “O, da’s leuk!”, is de reactie. De meisjes kijken mevrouw vol vertrouwen aan. Dan laat de techniek het even afweten. Jelle herstelt het weer en de vragen gaan verder. De zachte stemmen, de gewenste 1,5 meter afstand doen de vragen een paar keer herhalen. De meisjes weten nu dat het werk van mevrouw boerin-zijn was en dat haar man boer was. Ook het uitgaan was heel anders: “Er was niet zoveel te doen. Ons spelen bestond uit knikkeren en ganzenbord. Buiten werd er ook wel gespeeld. Ik hou veel van lezen. Vanaf mijn eerste boek ‘Het was maar een takje hulst’ van Ida Keller doe ik het graag. Thuis vonden ze breien belangrijker, maar bij de petroleumlamp kon ik niet lang breien, zei ik dat het te donker was. Maar ik kon daarbij wel lezen!” Keurig eindigde het tweetal met: “Bedankt voor dit gesprek en uw tijd. Wij hebben veel geleerd over hoe het leven vroeger was”.

Wachtend op Thijn, vertelde mevrouw Groot over het grootste verschil tussen het leven toen en nu: de elektriciteit. In de jaren 60 kwam het voor het eerst op hun erf in de koeienstal voor de melkmachine. Maar als de buurvrouw haar elektrisch fornuis aanhad, was er niet genoeg elektra voor de laatste koe.

Toen kwam Thijn op de stoel zitten, zonder blaadje met vragen. Na een aantal goed voorbereidde vragen als naam en school, viel zijn oog op de stoel: “Waarom heeft u zo’n elektrische stoel? Die je zo naar achteren kan doen met de leuning en de voetenbankje zo omhoog kan?” Mevrouw antwoordde dat ze deze niet van haar is. Die was daar speciaal voor nu neergezet. Er werd nog even door Thijn gevraagd of zij het naar haar zin had hier en waarom ze in dit kleine huis woonde. Mevrouw gaf open en eerlijk antwoord.

De zusjes Fleischeuer namen plaats. Met hun blaadjes voor hun neus werden de eerste vragen gesteld. Lievelingseten en lievelingskleur kwamen aan de orde waar mevrouw, inmiddels gewend aan het vragen stellen, vlotjes antwoord op gaf. Halina en Tamar vroegen met name naar kinderen en klein- en achterkleinkinderen en leeftijden. Mevrouw beantwoordde deze en als hun reactie klonk: “Da’s cool… vet…. Haha!.. dat is leuk!” Ook het mobieltje kwam aan de orde, maar er waren geen t.v. en mobiel. Ze deed ook niet aan sport, maar werkte altijd: al vanaf schoolleeftijd. Op de vraag of mevrouw niets miste van vroeger, klonk het antwoord: “Jullie kunnen je niet voorstellen hoe het leven vroeger was, maar missen doe ik niets”. De Laornse kermis was iets bijzonders, uitgaan was er verder niet bij. Toen vroeg mevrouw aan de twee wat ze later willen worden. Na de antwoorden sluit ze af met: “Kiek es an: vol vertrouwen de toekomst tegemoet! En als wijze raad om niet in verkeerde handen terecht te komen”. “Dat gaat wel lukken!” zeiden beiden. En als reactie klonk een welverdiend applaus van alle aanwezigen.


Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant