Uit het leven van een boekhandelaar | Welkom

Terwijl kunstenaar Jan M. Verburg in het stadhuis verhaalt over de door hem geportretteerde Lochemmers, ijscoman Sjef op de Markt de eerste pistache-bol uit zijn vrieskist opdiept en de tijdelijke winkelhond zich minzaam laat aaien, komt een meneer met rugzak en stralende lach de zaak binnen.
‘Goedemiddag!’ Zijn groet klinkt luid door de winkel. De andere aanwezigen kijken op. Ook de pup, maar ze haalt het niet in haar koppie om te blaffen; inmiddels weet ze dat dát niet wordt gewaardeerd.

‘Zijn hier kaarten voor de Keidagen te koop?’ De vraag is gesteld voordat de man de kassa heeft bereikt.
Ik schud mijn hoofd. ‘Niet dat ik weet.’ Er ligt nog een stuk of één entreebewijs voor de avond met Waterdrinker in de la, er staat een muzikale vertelling rond Erik Satie op stapel, maar nee, geen Keidagen.
Het begrip is nieuw voor mij. Als Zutphenaar (geen -nees dus) was me nog niet eerder ter ore gekomen dat Lochem zijn eigen jaarlijkse festijn heeft, maar bij nader indenken is het logisch.

‘Waar moet ik dan zijn?’ gaat de man verder. ‘Ik kom net bij de VVV vandaan en daar zeiden ze: probeer het eens bij Lovink. Maar het was een inspringer, vermoed ik.’
In mezelf grinnik ik om dat woord. Meestal zeg je ‘invaller’, maar dit kan natuurlijk ook. Het roept associaties op met de pup; die springt wat af op zo’n dag.
Ze wordt nog altijd geaaid, door een lieve mevrouw, terwijl ze minzaam kijkt.

‘Moet ik misschien naar de supermarkt?’ De man met de rugzak lijkt zijn vraag te richten aan alle aanwezigen. Althans, wanneer je afgaat op het volume ervan. Niemand antwoordt.
‘Ik loop even naar achteren,’ zeg ik, ‘misschien weet mijn collega meer.’

Nancy van kantoor, de nieuwste aanwinst in het Lovinkteam, heeft het snel gevonden, in digi-taal. ‘Je kunt alleen kaarten bestellen via de site,’ zegt ze. ‘En hij mag wel opschieten: er is al veel uitverkocht.’

Eenmaal terug bij de kassa blijkt een gesprek gaande over het moeilijke Keidagen-betaalsysteem. ‘Ze maken het je wel tegen,’ zegt een mevrouw, ‘je moet eerst vijftig euro opladen, anders kun je niets drinken.’
Ik trek een bedenkelijk gezicht. ‘Dan weet ik ook niet of ik wel kom, hoor,’ grap ik.

‘Gewoon doen,’ roept de man, op weg naar de uitgang en zijn digitale tickets. ‘Je krijgt een biertje van mij!’