Schrijven

Zwiepende winterbomen. We lopen langs het kanaal. Hond Hazel, Roel Neijland en ik. We kennen elkaar nu een half jaar, Roel en ik. Zijn partner Liesbeth stond destijds in de boekwinkel. Op het raam had ik een foto van puppy Hazel geplakt, met de vraag: wie wil af en toe op me passen?

Liesbeth had zich snel gemeld. ‘Ik ben gek op honden,’ zei ze. ‘Mijn geliefde juist niet. Die is er eerder bang voor. Dus dit wordt echt mijn project.’

Inmiddels is Roel verknocht aan Hazel.

En aan schrijven, nog iets dat we delen.

Ik vraag hem hoe het komt, dat hij daar zo van houdt.

‘Taal is mijn ding,’ zegt hij. ‘Altijd al geweest, vanaf de middelbare school. Ik herinner me dat ik in de tweede in een dictee ‘vrouwde’ schreef, in plaats van ‘fraude’. De hilariteit in de klas daarover heeft me definitief op het spoor van schrijven gezet, van taal in het algemeen. Later kwamen daar de clubblaadjes en personeelsmagazines bij: ik stond altijd met de vinger omhoog als er iets op papier moest. Bovendien heb ik een mening over alles, dat maakt het makkelijker om in scherpe bewoordingen iets neer te zetten.’

De hond komt aandacht vragen. We gooien wat stokken en kijken naar het zachte licht. Ik weet dat Roel zijn zoontje verloor aan een ziekte. Daarover schreef hij een boek. Wat is dat voor boek?

‘Mijn boek over Thomas gaat over zijn leven,’ vertelt Roel. ‘Een leven met veel beperkingen. Maar ook over de koude douche die wij als gezin over ons heen kregen en het warme bad waarin we terechtkwamen door zoveel lieve en hulpvaardige mensen. Daarnaast was er het rouwproces om zijn ziekte en latere overlijden, de impact van dit alles op het gezin, gevolgd door echtscheiding en een nieuwe start.’ 

Toen Roel begin vijftig was, werd alles anders. ‘Sindsdien zet ik me in voor maatschappelijke misstanden. Ik schrijf blogs en columns. Daarin probeer ik een mix te brengen van alledaagse gebeurtenissen en anekdotes, van terrastafereeltjes tot – wat ik vind – de onacceptabele gang van zaken rondom het agrarisch bedrijf. Ik ben radicaler geworden in mijn opvattingen. Dat heeft met leeftijd te maken en de wil iets te bewerkstelligen. Ik verpak in mijn teksten altijd hilarische elementen, want het leven is niet alleen kort, maar ook zeer de moeite waard om iets leuks van te maken.’

Dat ben ik met hem eens.
Hazel ook, zo te zien.