Gokje

Het is in de buurt van Almen. Meer zeg ik niet. Het betreft een goed bewaard geheim, en ik bewaar het graag mee. Wie het écht wil weten, komt er toch wel achter. Er staat geen bewegwijzering aan de provinciale weg die erlangs loopt en geen kampeergids maakt er gewag van. Mede daarom is het er zo fijn.

Hazel de hond en ik struinden door hoog gras, liepen onder majestueuze beuken en zitten nu aan de rand van de camping. Oog in oog met een stel bemodderde zwijntjes. Ik controleer ons op teken en kom overeind, soezerig van de lentezon. Een bevriend stel met hond – ze passen geregeld op Hazel – staat hier ergens op het terrein. Zij is aan het werk in de stad, hij doet nog even boodschappen, zal half een terug zijn bij de caravan. Appte ze.

Tien voor half is het. Het aantal kriskras over het terrein verspreide caravans is op twee handen te tellen. Dus besluit ik de gok te wagen. Ik ken ze allang, maar nog niet zo van dichtbij. Dat is iets van de laatste maanden. Ik vermoed een gezellig kampje. Met een luifel, kleurrijke doeken. Misschien van die lichtbolletjes. De sfeer een beetje hippie, fantaseer ik.

Een mevrouw die was ophangt, kijkt op wanneer we langslopen. ‘Mooi plekje,’ zeg ik. ‘Ja,’ beaamt ze. ‘En dan dit weer!’ We knikken tevreden en ik merk dat ik toch zin heb om er te zijn, want ik hoor mezelf vragen: ‘Kent u toevallig een stel met een Friese stabij?’ Ze kijkt me nadenkend aan. ‘Zo’n zwart-witte hond,’ ga ik verder. Ze knikt, die honden kent ze. Maar hier is niemand die er een heeft.

In de volgende luifel zit een vrouw op een lage campingstoel. Te chillen, zou mijn dochter zeggen. ‘Goeiemiddag,’ knik ik. ‘Ik heb u gehoord,’ zegt ze, omhoogkomend. ‘Die mensen hebben een stabij!’ Ze wijst naar een caravan verderop.

Even later staan we ervoor. Er staat ‘Musica’ op. Echt wat voor haar: ze heeft een muziekschool. Ik maak er een foto van en stuur die met een appje. Ontdekt. Hazel snuffelt aan de hondenbak, ik klap een luie stoel open. De haring die ik voor de lunch meenam, leg ik in de schaduw van de luifel op tafel. Hond en ik gaan zonnen. Na een half uur is de heer des caravans nog altijd niet verschenen. Ik pak mijn mobiel erbij. Een nieuw bericht: Haha. Nee, dat is ‘m niet. 

Ik kijk Hazel aan. Tijd om te vertrekken. Het was een mooie pauze. Onder de verkeerde luifel.