Boerderij

Als bewoners van een provinciestadje bevonden we ons op een boerderij in het buitengebied van Almen. We pasten op het huis en genoten van de elementen. Wind en regen klonken indringender, zonnestralen voelden intenser, het gras leek groener dan in de stad. Hazel moest even wennen aan de nieuwe tuingenoten: loopeenden en scharrelkippen. Na een paar uur waren we gesetteld en voelde het buitenleven als een nieuwe, warme jas.

Dit oppasavontuur is alweer even voorbij, en een warme jas is niet meer nodig in deze vurrukkullukku nazomer, met dank aan Campert. Maar ik keer graag terug naar de omgeving. De boerderij ligt langs het Twentekanaal. We gaan daar het bos in, iets dat luxueus voelde, zo vanuit huis. Nu ben ik met de fiets, Hazel rennend ernaast tot haar tong uit haar bek hangt, dan mag ze in de mand voorop. Wanneer de fiets op slot staat, en we een bospad inslaan, springt er een gestalte uit de berm.

Ik schrik me suf. ‘Ook goeiemorgen,’ hoor ik mezelf iets hoger en harder roepen dan gewoonlijk. De plotselinge figuur blijkt een meneer met een verrekijker om zijn nek. Hij lijkt een tikkie besmuikt, herstelt zich dan en antwoordt. ‘Eén goedemorgen, bent u van hier?’ Ik leg hem uit dat ik van verderop ben.

‘Ik ben op zoek naar de boerderij van die tv-presentator,’ zegt hij dan. Weer dat besmuikte. Een glimp. ‘Hoe heet hij ook alweer?’ Hij kijkt me aan alsof het een quizvraag betreft. Ik denk te weten over wie het gaat, fluit mijn hond uit de bosjes en maak aanstalten door te lopen. ‘Hij zou in de buurt moeten wonen,’ gaat de man verder. ‘Ik las het pas nog in de krant. God, hoe heet die man ook weer?’

Ik vraag me in mezelf af waarom iemand als een paparazzo door het struikgewas waart, op zoek naar iemand van wie hij de naam niet eens kan onthouden. ‘Waarom wilt u weten waar diegene woont?’ – mijn tegenvraag, altijd prettig om mee te antwoorden.

De man kijkt me weer aan. Zonder iets te zeggen. Hij frummelt aan de band van zijn verrekijker. Bruin leder, het apparaat oogt nieuw, zou zo op de Schupstoel in Zutphen aangeschaft kunnen zijn, flitst door me heen. Daar zie ik ze die dingen altijd uitproberen.

‘Prettige dag nog verder,’ verbreekt de man zijn stilzwijgen.

‘Insgelijks,’ roep ik. Glimlachend het bos induikend, met hond en al.