Na vijfhonderd gasten stopt ‘In den Olifant’ als bed & breakfast

LOCHEM - Het is voorbij, na zo’n vijfhonderd gasten sluit ‘In den Olifant’ als bed & breakfast de deuren.

Door Arjen Dieperink

De brede oprit leidt naar de trekbel bij de voordeur van ‘In den Olifant’ en kondigt het bezoek aan. De deur zwaait open en de 69-jarige Sara Udcoff doet open. Een korte tijd later zit zij aan de grote eettafel waar zo’n acht personen aan plaats kunnen nemen. Sara woont met haar man George vanaf 2007 in het huis aan de Nieuweweg 34 met de naam ‘In den Olifant’, zij zijn volgens George de achtste eigenaar van het pand dat in 1912 eigendom was van G.J. Postel. 

Herkomst van de naam
Aangezien er in Lochem en omstreken geen olifant is te bekennen, was de eerste vraag de herkomst van de naam. Met een brede glimlach legt Sara Udcoff het uit: “Dat vragen wel meer mensen zich af. Het antwoord is eigenlijk heel simpel. In 1986 woonde een echtpaar in dit pand waarvan de man op de grote vaart zat. Hij bracht na iedere vaart een olifantbeeldje voor zijn vrouw mee. Het echtpaar was met de kinderen woonachtig in deze ruimte waar wij nu zitten. Hier sliep en at men. De resterende ruimte werd door de gasten gebruikt, het was toen ook een bed & breakfast en het kreeg de naam ‘In den Olifant’, verwijzend naar de verzameling olifanten. “

Direct verkocht
In 1997 verkocht het echtpaar het pand en verdween de bed & breakfast. In 2007 kregen George en Sara Udcoff het pand in handen. “Wij hebben over de hele wereld gezeten. Voordat wij in Lochem kwamen zaten wij vijf jaar in Zwitserland. Via, via kwamen wij in Lochem terecht en we hadden ooit tegen de makelaar gezegd dat wij nog steeds zoekende waren naar een ander huis. Eigenlijk woonden wij wel prachtig in de Heggenrank, maar op een bepaald moment liet de makelaar weten dat hij een prachtig pand voor ons had. Ik vertelde hem dat wij al mooi woonden, maar nieuwsgierig als ik was vroeg ik wel: wat voor pand? Toen ik wist waar het was, ben ik gaan kijken en ik was direct verkocht. Iets waar ik geen spijt van heb.”, zo vertelt Sara.

De dag dat zij het pand bekeek, nam ze de brochure over het perceel mee naar huis. Haar man George zag bij thuiskomst de brochure liggen en begon te lezen. Kort daarna was de kogel door de kerk en kon de koopakte bij de notaris worden getekend. “Het ging heel snel. Voor wij het wisten woonden we er. Er moest wel veel aan gebeuren en zelf had ik de wens er weer een bed & breakfast van te maken.” George vult haar aan: “Dat is nu dertien jaar geleden”. 

Sara vervolgt: “Wij houden normaal een winterstop en zodra het lente wordt ontvangen wij weer gasten. Toen wij tijdens onze winterstop van vakantie terugkwamen was de pandemie net uitgebroken. Wij konden niet voorzien wat er zou komen. Onze kinderen, wij hebben twee zonen elders in het land wonen, vroegen ons wat we gingen doen. We besloten dicht te blijven. Je komt dan tot jezelf. Rust en een andere regelmaat. Wanneer je gasten hebt moet je altijd rekening met ze houden en dat vraag ook wel wat. Dit jaar word ik zeventig jaar en dan begin je te denken. Hoe lang wil ik het nog doen, moet ik het nog wel opstarten? “ Lang heeft Sara hier niet over na hoeven denken, ze besloten te stoppen.

Ondertussen past het echtpaar Udcoff het pand aan, zodat ze er langer kunnen blijven wonen. Wel blijven de ruimtes waar de gasten verbleven bestaan. In totaal kon men zes gasten verwelkomen. “Iedere ruimte heeft een eigen toilet, douche en een sauna”, laat Sara weten. “Hoeveel bed & breakfasts hebben dat?”. De ruimtes zullen door haar kinderen en kleinkinderen worden gebruikt wanneer ze op bezoek komen.

In de hoek ligt het gastenboek. Sara leest de tekst van de laatste gast voor: ‘Prima verblijf gehad in deze mooie romantische rode kamer. Sara, je bent een lieve gastvrouw’.