Het echtpaar Dieperink-Timmerije ontvangt van burgemeester Sebastiaan van 't Erve het geschenk. Foto: Arjen Dieperink

Het echtpaar Dieperink-Timmerije ontvangt van burgemeester Sebastiaan van 't Erve het geschenk. Foto: Arjen Dieperink

Arjen Dieperink

‘Eigenlijk zijn wij formeel getrouwd in café De Valk’

Algemeen

Als journalist van de Berkelbode mag Arjen Dieperink vaak op bezoek komen als de burgemeester een echtpaar bezoekt dat zestig jaar of meer is getrouwd. Ditmaal was het voor hem wel heel speciaal: het waren zijn eigen ouders die hun diamanten huwelijk vierden.

Door Arjen Dieperink

LOCHEM - Het is maandag half elf, de deurbel gaat. “Doe jij open?“ vraagt mijn vader. Even later staat burgemeester Sebastiaan van ’t Erve in de woonkamer. “Van harte gefeliciteerd met uw 60-jarig huwelijk“ zegt hij en hij overhandigt een geschenk van de gemeente.

Mijn ouders, Lambertus Dieperink en Ali Dieperink-Timmerije, leerden elkaar kennen tijdens het dansen bij café Bielderman dat gelegen was aan de Blauwe Torenstraat 2. Mijn moeder woonde aan de Tuinstraat 12 waar zij in 1939 werd geboren. Mijn vader werd geboren in 1936 en groeide op aan de Kindersteeg 14, tegenwoordig de Rembrandtlaan. Op 12 oktober 1961 traden ze in het huwelijk.
“Eigenlijk waren wij pas formeel getrouwd in café De Valk aan de Tramstraat. Na de trouwceremonie op het gemeentehuis bleek achteraf één handtekening op de akte te ontbreken. Die is later in De Valk alsnog gezet”, laten ze beiden weten. Op de dag af één jaar daarna werd ik geboren, drie jaar later gevolgd door mijn zus Ilse.
“Waar heeft u gewerkt?” vraagt Van ’t Erve. “Ik heb voor het huwelijk en later toen de kinderen groot waren op de Politieschool gewerkt. Daar maakte ik schoon en ik bediende“, vertelt mijn moeder. “Ik ben begonnen bij Dengerink, een loodgietersbedrijf aan de Oosterbleek. Tegenwoordig zou je het een installatiebedrijf noemen”, zegt mijn vader. “Maar ik moest voor mijn dienstplicht bij de Koninklijke Marechaussee. Toen mijn dienstplicht erop zat was het bedrijf failliet en ging ik werken bij Te Hasseloo aan de Smeestraat. Dit bedrijf werd later door Pasman overgenomen. Vandaar ben ik later gaan werken in Haaksbergen en Markelo en uiteindelijk kwam ik terecht bij Reerink in Lochem. Bij Reerink ben ik tijdens de crisistijd ontslagen maar ik kon direct verder bij Fleming in de Achterstraat. Daar ben ik tot het einde van mijn werkzame leven gebleven“, vult hij aan.

Dialect
“Wat is er voor u de afgelopen in Lochem zoal veranderd“, wil de burgemeester van het echtpaar weten. Het is even stil voordat mijn vader het woord neemt. “Als ik nu door Lochem loop herken ik zelden iemand, de meeste personen die ik kende zijn er al niet meer. Lochem is groot geworden, er is veel import gekomen en het dialect waar ik mee groot geworden ben hoor je niet meer zo veel. Tot mijn zesde kende ik alleen de Nederlandse woorden ‘Goedendag mevrouw of meneer’ , en pas op de basisschool leerde ik Nederlands spreken. Dat is tegenwoordig allemaal anders.”
“Is er werk waar u op terugkijkt en trots op bent?” wil Sebastiaan van ’t Erve verder weten. Een brede glimlach verschijnt op mijn vaders gezicht: “Al mijn werk waar ik trots op zou kunnen zijn is inmiddels gesloopt.”
Op 12 oktober vieren ze hun huwelijksfeest met de vrienden, kinderen en vier kleinkinderen. De 21-jarige kleindochter komt speciaal over uit Denemarken waar ze samenwoont met haar Deense vriend,. Een feest met een randje eromheen, want mijn zus Ilse is niet aanwezig: zij overleed vijf jaar geleden aan de gevolgen van alvleesklierkanker. “In ons hart is zij altijd bij ons”, laten mijn ouders weten terwijl zij zich al verheugen op het moment dat ze hun nazaten en bekenden mogen verwelkomen.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant