Wereldreis werd retourtje Colombia
Droom van Martine en Niek valt voorlopig in duigen
Door Eric Klop
LOCHEM – Nee, ze wil er geen dramaverhaal van maken. "Het is ontzettend jammer, maar we zijn behouden teruggekeerd." Jammer ja, want het had zo mooi kunnen zijn. Voor de in Lochem getogen Martine Etten en haar man Niek Arts zou een lang gekoesterde wens in vervulling gaan. Een wereldreis, tien maanden lang. Maar al na tweeënhalf week viel de droom door de wereldwijde coronacrisis in duigen. "Voorlopig", hoopt Martine van ganser harte.
Het plan ontstond zo'n tien jaar geleden. "Toen Niek en ik elkaar leerden kennen", zegt Martine amper drie dagen na hun terugkomst in de tijdelijke woning te Dieren. "Een jaartje geleden zijn we er serieus mee aan de slag gegaan. Op het werk en aan de familie verteld, nóg meer sparen. We hadden het bijna nergens anders meer over. Op 29 februari vertrokken we, met de bedoeling om zo tegen de komende kerstdagen weer terug te zijn. Een paar pijlers stonden vast, verder zouden we wel zien. Niets leek de reis van ons leven nog in de weg te staan. Totdat…."
De eerste bestemming was Colombia. Vervolgens zou hun reis hen via Ecuador, Peru en Bolivia naar Rusland voeren. Daar zouden ze op de Trans Mongolië Express stappen met bestemming China en dan weer per vliegtuig richting Australië. "Een vriendin treedt daar in het huwelijk. Ook Maleisië stond op het programma, waar mijn allerbeste vriendin vanwege het werk van haar echtgenoot dit jaar naartoe verhuist. Het plan was om logies te zoeken in hostels. Die zijn betaalbaar en je ontmoet er vaak andere reizigers", weet de 29-jarige Martine.
Carnaval
Het coronavirus waarde al her en der maar veelal aarzelend rond, toen het stel op schrikkeldag incheckte voor de vlucht van Schiphol naar Colombia. "Niemand zag toen aankomen dat het virus de hele wereld in zijn greep zou krijgen. Daags tevoren werd in Nederland nog volop carnaval gevierd. De eerste dagen in Colombia merkten we er ook niets van. Mensen meldden ons zelfs dat het verstandig was om eerst naar Zuid-Amerika te gaan. Want daar was, op één geval in Brazilië na, nog geen corona. Pas rond 8 maart sijpelden bij ons de eerste berichten binnen dat de epidemie zich aan het uitbreiden was tot een pandemie. Ook richting Colombia. Niettemin waren winkels en de horeca er gewoon nog open. Dus misschien zou het wel loslopen."
Twijfel sloeg echter toe. Een geboekte bootreis over de Amazone werd door de touroperator gecanceld, Ecuador sloot z'n grenzen. "En dan ga je serieus nadenken. Wat nu? We verbleven toen in Medellin. Hier blijven en het nog even aankijken? Doorreizen naar een veilig land? Maar uit berichten op Facebookgroepen bleek al snel dat we bijkans nergens meer naartoe konden. Zoveel onzekerheid, het gevaar lag overal op de loer. Steeds meer landen gingen op slot. Op 16 maart hakten Niek en ik de knoop door. Het risico om wat langer in Medellin te blijven werd écht te groot. Zo spraken we een meisje dat er een paar dagen in het ziekenhuis had gelegen. Nee, niet vanwege corona. Ze vertelde dat het er vies was en de zorg niet bepaald overhield. Dat wil je niet meemaken."
Wat restte was zo snel mogelijk huiswaarts te keren. Hoewel het aantal vliegreizen daalde en de prijzen stegen konden ze een goede deal sluiten. Een vlucht, letterlijk en figuurlijk, met overstap in Panama en Washington. Vorige week vrijdag landden ze op Schiphol. "Teleurgesteld, maar zeker ook opgelucht", zegt Martine. Want kort daarna werd ook in Colombia een complete lockdown ingevoerd. En bovendien omdat de terugreis maar nét goed ging. "Meteen al tijdens de taxirit naar het vliegveld van Medellin, toen we door de politie werden gecontroleerd. Vervolgens hoorden we tijdens het inchecken dat de vlucht van Panama naar de VS was geannuleerd. De schrik sloeg ons om het hart. Na ruim twee uur bellen met de vliegmaatschappij bleek het om een misverstand te gaan. Er waren twee vluchten gecombineerd en wij konden gewoon mee. En na terugkomst in Nederland vernamen we dat een kwartier na onze douanecontrole in Washington de ESTA, een elektronische reistoestemming, was ingetrokken. Als dit iets eerder was gebeurd, dan hadden we moeten omboeken naar een latere vlucht via Londen. Niet fijn!"
Huisvesting
Teleurgesteld maar opgelucht. Zelfs huisvesting in Nederland bleek geregeld. Want dat was ook nog een dingetje. Martine en Niek bezitten een huis in Velp, maar dat hebben ze tot eind dit jaar verhuurd. "Die mensen zet je er dan natuurlijk niet uit. Als een lot uit de loterij bood een kennis van Nieks moeder uitkomst. Die had nog een woning in Dieren beschikbaar. Volledig gemeubileerd, met alles erop en eraan. Hierin hebben we voor een prettig prijs onze intrek mogen nemen. Een geluk bij een ongeluk. Voor hoelang is echter de vraag. We zijn vast van plan onze wereldreis te hervatten. We hopen en duimen dat dit eind mei of begin juni mogelijk is. Wanneer het coronavirus onder de knie is gekregen en de grenzen weer open zijn. Dan maken we de herstart met de Trans Mongolië Express. Misschien is dit ijdele hoop. Is de kust later veilig, dan reizen we wellicht rechtstreeks naar Australië. Of toch nog weer Zuid-Amerika. We zien het voorlopig nog aan."
En daar zitten ze dan, in hun tijdelijk woning te Dieren. Geen verre culturen, maar een quasi huis en haard aan de rand van de Veluwe. Martine klinkt laconiek. "De echte teleurstelling hebben we al achter de rug. Toen we op 16 maart de tickets naar Nederland boekten. Nu is het wachten op betere tijden. Niek is zzp-er in de communicatie. Ik heb ontslag genomen als contentspecialist bij een communicatiebureau. Tijd genoeg om de tuin van onze huisbaas te onderhouden. Vrijwilligerswerk te doen vanwege de coronacrisis. En ik ben van plan mij verder te bekwamen in de Spaanse taal. Maar zodra het kan, gaan we weer op reis. Dat spaarpotje proberen we zo veel mogelijk onaangeroerd te laten."
"Weet je", benadrukt Martine Etten, "van mij hoor je geen jankverhaal. Niek en ik verkeerden in de luxe positie dat we tien maanden op reis konden. Het is gewoon pech dat de pandemie daar een stokje voor stak. Die brengt ergere dingen met zich mee. Tienduizenden sterfgevallen, faillissementen en nog veel meer ellende. Wij redden het wel. En we voelen ons gezond. Voelen ja, want met dat coronavirus weet je het nooit…"