Het verhaal van Hedwig ten Dolle
Er heerst rust en stilte op het erf. Vijf paarden grazen in de wei, kippen en eenden scharrelen in hun buitenhok. Zachtjes ritselen de blaadjes aan de bomen. Binnen ruikt het naar versgebakken koekjes, waarvan Hedwig en Tosca er nog meer van maken.
Door Rita Elstgeest
Bij een kop koffie vertelt moeder Hedwig over haar dochter Tosca, die buiten op de trampoline is. Het wordt een verhaal over voelen, eerlijkheid, 'lijntje naar boven', duidelijkheid en opkomen voor jezelf en je kind.
Ogenschijnlijk goed geboren, voelt Hedwig dat er “iets niet klopt”. Na twee dagen begint een lange medische weg van operaties aan darmen en het hartje. Spannende tijden waarin haar man en zij elkaar blijven steunen en opzoeken. Ze hebben kinderen zien overlijden terwijl Tosca het wel haalt, dat geeft een hele speciale band. Een heel bijzonder gebeuren is op een nacht in het ziekenhuis, als de artsen Tosca opgegeven hebben wat Hedwig niet gelooft. Zij is ervan overtuigd dat Tosca het haalt. En als een wonder komt Tosca de nacht door. Daarna gaat ze alleen maar vooruit. Dit tot grote verwondering en verbazing van een IC specialist en de verpleging. Wonderen bestaan, we weten alleen nooit wanneer ze uitgedeeld worden. Als laatste wordt het hartje van Tosca geopereerd. Zo groot als een luciferdoosje en dan een tussenschotje maken tussen de boezems, bijzonder knap werk. Ook wordt er een pacemaker in de buik van Tosca geplaatst, de kleinste die op dat moment leverbaar is. Na 5 operaties en drie maanden heeft Tosca het geboortegewicht weer en mag ze mee naar huis. Wat de ouders hebben meegenomen uit die periode is: “Samen kunnen we heel veel aan”.
Een goede leeromgeving voor Tosca vraagt veel energie en inzet van Hedwig en haar man. Al sinds de peuterspeelzaal heeft Tosca last van nachtelijke epileptische aanvallen. Teveel indrukken bezorgen haar chaos in haar hoofd. Dat geeft problemen op school, in de klas met drukke kinderen. Thuis leren de dieren haar beter te concentreren, te focussen op waar ze mee bezig is. Tosca heeft geleerd zich te uiten, te vertellen wat er gebeurt door middel van Play Mobil. Veel beweging, trampoline springen, dieren om haar heen doen Tosca goed. Al sinds het begin van dit jaar gaat ze niet meer naar school. De rust, de dieren, een vader en moeder die niet duwen en trekken om te rekenen en schrijven zoals verwacht wordt, doen haar goed. Op haar manier kan Tosca het wel, komt ze er samen met haar ouders uit. Het resultaat? Heerlijke zelfgebakken koekjes gelezen vanaf een recept met hulp van een iPad die vóórleest! Zoals opa al zei: “de band der liefde en vertrouwen is sterker dan het dikste touw dat je kunt vinden.”
Hedwig heeft haar eigen werk gevonden op de boerderij en de B & B 'de hooiberg'. De laatste is uiteraard al weken gesloten. In deze toch wel bizarre coronatijd, geniet ze van alles wat er nu is: naast Tosca, de vele vogels om het huis, de paarden en de rust: geen bemoeienis van instanties. Straks zal er nog heel wat gesproken moeten worden met allerlei deskundigen, die vanuit medische en schoolse dossiers zeggen wat het beste is voor haar kind. Volgens Hedwig werken zij veel vanuit hun hoofd en de regels. De dossiers zijn bepalend en niet het kind van vlees en bloed. Terwijl zien, waarnemen en voelen ons zoveel meer kan leren. Maar zij en haar man hebben wel gevoeld en waargenomen: 14 jaar ervaring! Zij hebben geleerd , van binnen te voelen dat het zo gaat gebeuren en dat aanvullen met erover nadenken. Bijvoorbeeld samen met Tosca in de supermarkt de bedrijfsleider uitleggen waarom zij géén 2e karretje meenemen. Een vaste dagindeling invoeren waarin Tosca alles doet wat ze kán. Zoals Tosca die het warme eten kookt met wat kleine aanwijzingen terwijl Hedwig op de trekker zit om het land te ploegen. Geen idee wat de toekomst brengt. Maar na deze coronacrisis zal Hedwig doen, wat ze altijd heeft gedaan. Naar haar gevoel blijven luisteren en als het moeilijk wordt: “hier is het niet leuk, net een zompig moeras, maar daar zie je overkant: dáár schijnt de zon en er is maar één weg naartoe: er dwars doorheen!”