Dit is het verhaal van Ada Fels-Heemskerk
LOCHEM - Op dit moment woont Ada in een fijn appartement, dat ze samen met haar man Wim zo´n zes jaar geleden betrok. Wim woont elders: t.o. hun appartementencomplex op een kamer bij De Borkel. Het is zes jaar geleden dat hij getroffen werd door een ernstige en zeer invaliderende hersenbloeding. Zijn linker lichaamshelft is geheel verlamd en het rechter deel kent tintelingen, spasmen en pijnlijke zenuwprikkels. De eerste vier jaar heeft zij samen met de thuiszorg mantelzorg verleend, tot het niet meer ging. Hun dochter woont met haar man in hetzelfde dorp. Kleinkinderen wonen verder weg: ook hun eerste achterkleinkind van een half jaar oud.
Door Ria Elstgeest
Ada is een bezige bij, die altijd zorgt voor gezellige en kleurrijke aankledingen in de huiselijke omgeving. De bewoners van het complex worden verwend met plantjes in de gang en buiten bij de oprit. Met feestdagen zorgt ze voor een leuke attentie in de vorm van een kaartje of een lekkere oranjebol. Wim bezoekt ze verschillende keren per dag en verzorgt hem waar nodig. De andere bewoners van De Borkel kennen haar ook goed, omdat ze dikwijls een handje meehelpt in de keuken. (Hij vindt haar pannenkoeken zo lekker smeuïg (door de yoghurt die er doorheen zit…)). Ze dekt de tafel voor de bewoners, met een servetje om het bestek. Gewoon aandacht voor de kleine, fijne dingen. Ook verrast ze daar bewoners en personeel met plantjes.
Naast al dit zorgende werk trekt Ada wekelijks haar baantjes in het zwembad en doet mee met stoelyoga. Ook heeft ze tijd voor een goed boek uit de bibliotheek.
Totdat corona roet in eten gooit… De Borkel wordt verboden terrein en de andere uitjes liggen voorlopig stil. Hun dagelijkse ritme ligt in duigen. Wim bezoekt ze nog steeds verschillende keren per dag. Samen praten kan wel door een op een kier staande tuimelraam: hij binnen in de rolstoel en zij buiten staand … Haar zorg bestaat nu uit zijn was halen en weer schoon terugbrengen. Meestal met iets lekkers erbij, waar haar man zo van kan genieten.
Mensen vragen haar wel hoe ze het voor elkaar krijgt altijd maar zo optimistisch en opgewekt te doen. Haar antwoord luidt dan, dat zeuren en klagen niets helpt, dat ze wil voorkomen dat mensen denken: o daar heb je haar weer…. Dan liever haar verdriet verwerken door lekker met planten bezig te zijn of zomaar de lange oprit van het complex te bezemen…
Als enig kind heeft Ada geleerd haar eigen boontjes te doppen, oplossingen te vinden bij problemen. Dat deed en doet ze door steeds goed te kijken en te luisteren. Daardoor heeft ze zolang ook de medisch noodzakelijke handelingen bij haar man kunnen verrichten.
In hun huwelijk zijn ze altijd samen geweest, een lange periode (18 jaar) in het buiteland gewoond en samen veel ondernomen en beleefd. Toen het echtpaar nog in Doesburg woonde, hebben ze menig tochtje gefietst, in de omgeving en naar Duitsland. Na zijn pensionering “woonden” ze op Lanzarote, wel twee keer 8 of 10 weken per jaar. De hoteleigenaar vroeg dan of zij met vakantie naar Holland gingen…
Wim geeft de laatste tijd aan zijn vrouw naast zich te missen en moe te worden van de situatie. Ondanks deze vervelende gevoelens verrast hij haar door te zeggen dat ze eens lekker moet gaan shoppen: daar houdt ze zo van! Zijn dochter en kleinkinderen ziet hij momenteel vanwege corona minder. Zijn dochter en schoonzoon hebben een prachtig spandoek gemaakt met een lieve tekst: dat hangt naast het terras voor zijn kamer om hem een hart onder de riem te steken…
Wim zit opgesloten op zijn kamer in het verzorgingshuis. Ada zit opgesloten in haar hart. Als deze bijzondere tijd voorbij is wenst zij nog een keer naar dat heerlijke hotel op Lanzarote te gaan…