Hanno's zetel
'Soms zou ik een paar momentjes niet aan haar willen denken.'
Een meneer staat voor de winkel. Hij kwam uit de richting van de Gudulakerk en staat nu naast me, omdat ik op een stoel naast de ingang zit, met een boek. Nou ja, een stoel … een fauteuil. Een zachte zetel om in te lezen.
Aan het begin van de middag werd-ie gebracht door Menno, de broer van Hanno. Hij is bestemd voor de woonkamer van bovenbuurman Boeije. Omdat die niet thuis is, mag hij even hier. De fauteuil is van een onbestemd groen en oogt sleets, maar zit fabelachtig goed. Dat leest lekker weg. Behalve natuurlijk als er tegen je aan wordt gepraat, en dat is meteen de charme van voor de winkel zitten lezen.
'Ze is al vijftien jaar dood, maar ik mis haar iedere dag.' De man, een tachtiger, spreekt teder over zijn echtgenote. "Ik praat wat af tegen haar, ze antwoordt in mijn hoofd.'
Hij zag me lezen en begon over zijn vrouw. Uit het niets. 'Ze is er altijd,' zegt hij. 'Ook nu ze er al zo lang niet meer is.' Hij kijkt even mijmerend voor zich uit. Dan tikt hij tegen zijn hoed, wenst me een mooie middag en loopt door, met hulp van zijn wandelstok. Onwillekeurig denk ik aan het boeiende boek De man die zijn vrouw voor een hoed hield, vertaald uit het Engels, geschreven door neuroloog Oliver Sachs. Hij vertelt daarin over zijn patiënten, die lijden aan perceptuele en intellectuele afwijkingen. Een boek om te herlezen.
Het verdriet dat in de lucht hangt, sluit aan bij het verhaal achter de stoel. Hanno, de oude eigenaar ervan, kwam geregeld in de winkel. Hij was onder meer natuurfotograaf, vogelliefhebber en oeverloos verteller daarover. Hij wilde niet langer leven en maakte er een eind aan, afgelopen maart.
Broer Menno heeft het volgestouwde huis liefdevol leeggemaakt. Toen hij met Boeije door het lege kamers liep, stond daar nog een stoel.
'Die kan niet naar de kringloop,' had Menno gezegd. 'Dit is de Stoel van Hanno. Iedereen begrijpt dat, maar iedereen heeft al een stoel.'
'Breng hem maar langs,' zei Boeije.
Boeije vindt de stoel niet mooi. 'Eerder lelijk.' Maar hij herinnert hem aan Hanno.
Het zijn dierbare herinneringen, en de stoel zit, zoals gezegd, lekker.
'Elke stoel in mijn huiskamer heeft een verhaal,' aldus Boeije.
Maar eerst staat dat verhaal dus even voor de winkelgevel.