Gewoonte
'Drie druppels, de hele dag door.'
De man was naast me komen wandelen in het losloop-gebied voor honden, langs de Berkel.
'En dat na al die dagen zon,' ging hij verder. 'Krijg je dit weer.'
Ik had niet-begrijpend opzij gekeken.
Géén idee waar-ie het over had; het was zo droog als wat.
'Op de app,' verklaarde hij. 'Drie druppels op de weerapp vandaag. Dat wordt een natte boel.'
Omdat ik de situatie komisch vond, had ik eerst gelachen. Na een korte stilte had ik hem geattendeerd op het feit dat het niet regende, nog geen druppel.
Hij had geknikt, zijn schouders opgehaald.
'Maar het gaat dus wel regenen.'
We lopen nog altijd samen op. Hazel dartelt om onze benen. Hij is hondloos.
Na een gesprek over de groeiende rol van mobiele telefoons in ons dagelijks leven, weersvoorspellingen en kunstmatige intelligentie vraag ik hem ernaar. We zijn inmiddels omgekeerd, alsof we aan een estafettewedstrijd deelnamen, had ik even het hekje bij het Almense zwembad aangetikt, en was teruggelopen. Mijn gesprekspartner liep als vanzelf mee de andere kant op. Hij zat midden in een zin, we hadden geen woorden besteed aan de vanzelfsprekendheid van dit boemerangeffect in de route.
'Heeft u geen hond?'
Weer is het een paar passen stil.
'Ik had een labrador retriever,' zegt hij dan. 'Twee achter elkaar. Nu de tweede er niet meer is, vraag ik me af of het verstandig is om een nieuwe hond te nemen. Onlangs heb ik een heftige diagnose gekregen. Dus eigenlijk is het een retorische vraag.'
Terwijl ik zijn woorden overdenk, praat hij verder. 'We kwamen op het eind van haar leven vaak hier,' zegt hij, 'Cindy en ik. Cindy was mijn laatste labrador. Ze haalde altijd stokken uit het water.'
We zijn bij het veldje aangekomen waar een bankje staat. De man maakt aanstalten te gaan zitten. Ik volg zijn voorbeeld. Hazel komt met een stukgebeten tennisbal aanzeilen. Ze legt hem aan onze voeten. Ik gooi hem de Berkel in.
'Eerst vond ik het pijnlijk,' zegt de man. 'Hier lopen zonder hond. Ik ben meestal de enige. Maar het geeft troost, de oude gewoonte volhouden. En het is een manier om mensen te zien, mijn verhaal te kunnen doen.'
We zitten nog een tijd op het bankje te praten.
De hond loopt af en aan met de bal. Ze schudt haar vacht uit, vlak bij ons.
De eerste druppels van de dag.