Droog

Het is vroeg. De weilanden ogen wit. We hebben Lochem achter ons gelaten, wandelen in de richting van de Barchemse Kale Berg. Hazel rent een paar honderd meter vooruit, staat vervolgens lang te snuffelen bij een grote overhangende beuk. Als ik dichterbij ben, zie ik dat ze op een onverwachte vondst is gestuit. Hij glimt me tegemoet.

Zeven flessen. De meeste leeg, in enkele is vloeistof te zien – in een zit nog zeker de helft. Allemaal bevatten ze alcoholische dranken. Drie Schotse whiskeys met verschillende etiketten en voor mij onbekende namen, twee likeurflessen en twee voormalig mousserende wijnen. Hazel is begrijpelijkerwijs alweer op zoek naar interessantere ontdekkingen. Ik sta een tijdje bij de flessen te mijmeren.

Wie zou hier achter zitten? En wat? Was het een schuilplek van de drinker, waar hij of zij de grote, boze wereld even achter kon laten? Ik kijk om me heen, er zijn betere verstopplekken te bedenken. Werd iemand zijn vracht beu, en besloot-ie de lading glas voor de container vast in het bos te lossen? Gaat het hier om een variant op dry January – nu ik erover nadenk besef ik dat dry December nog allitereert ook – en was dit de manier om de nog aanwezige voorraad in één keer kwijt te raken? Met wat restjes in zicht, voor als het toch niet mocht lukken?

Inmiddels bewegen zowel hond als baas zich weer door het landschap. De flessenpost laat me niet los. Ik overwoog ze mee te nemen, een glasbak te zoeken, maar mij kleine, volle rugzakje laat dat niet toe. Milieutechnisch voelt het onverantwoord zo’n verzameling aan de voet van een beuk te laten staan. Terwijl ik scenario’s bedenk, komt een man met hond me tegemoet. We knikken en zeggen elkaar goedemorgen. Ik kijk een ogenblik in zijn wat lodderige ogen, denk dan: hij zal toch niet op weg zijn naar zijn ochtendslok?

Op datzelfde moment realiseer ik me dat hij over zo’n dertig meter hetzelfde over mij kan denken. Vooral die ene likeurfles, halfvol nog, die vooraan, schuin tegen de rest gedrapeerd lijkt. Misschien denkt die wandelaar wel dat ik daar net een flinke hijs uit heb genomen. Ik kijk om, wacht tot hij bij het cruciale punt is. Er gebeurt niets. Zijn hond noch hijzelf keuren de stapel ook maar een blik waardig. Ik besluit er een les uit te trekken. Projecteer je eigen denkbeelden niet op die van een ander. Toch maar mooi meegenomen uit mijn ochtendwandeling.