Iets

Het stroomt. Het stroomt met kracht.

Soms zit je in iets zonder dat je doorhebt dat je erin zit. Het was een soort trance, vanochtend. Ik liep met hondje Hazel door het bos bij Eefde, en langs de rand kwam ik een moeder en haar babydochter tegen. Ze zaten in een fotoshoot, dat zag ik meteen, althans – de moeder stond, en probeerde haar kind, zittend op een deken in het gras tussen de madeliefjes vast te leggen.

Het zag er teder en vredig uit. Maar de moeder keek verstoord op, in mijn richting. Ik knikte goedemorgen, ze knikte korzelig terug, tuurde daarna weer naar haar mobieltje dat gericht was op het lentekind. Het babymeisje, ze was bijna peuter, zat mollig tevreden te wezen op een lichtgeel vierkantje in het groen, en proestte het uit toen ze Hazel zag. ‘Oehoehoe,’ wees en schaterde ze. En nog eens: ‘Hoehoehoehoe!’
‘Dat is een hond,’ hoorde ik haar moeder zeggen. Weer die verstoorde blik, nu over haar andere schouder. Alsof we niet snel genoeg doorliepen. Toen besefte ik dat ik aan het mompelen geweest was. Voor een gelegenheid wil ik een stuk tekst uit mijn hoofd kennen. Het is een gewoonte geworden om tijdens het wandelen te oefenen; beweging zet de hersens aan het werk. Best een leuke manier om mensen te ontmoeten, ondervond ik al eens. Maar deze moeder was niet van gehum op de achtergrond gediend.

Iets in me brengt een nieuw begin teweeg.
Dit nieuw begin stroomt verder en brengt lang
en langzaam woorden, zinnen aan.

De rest van de tekst stamp ik er wat zachter in, bang om meer ongerief te veroorzaken. Terwijl we het bos indraaien, hoor ik een specht en een merel. De een lijkt de ander te begeleiden. De natuur is in één klap ontwaakt. Niks gerepeteer, dit duospel klinkt meteen als een volwaardig concert. Onwillekeurig denk ik aan afgelopen zondagmiddag, toen Flor d’Luna haar zogenoemde ‘troostconcerten’ gaf in Zutphen.

Het trio – zangeres Carla Koehorst, cellist Manuela Verbeek en gitarist Marcel Verheugd – bedwelmde het publiek met fado’s, Portugese treur- en troostliederen in allerlei soorten en uitvoeringen. 

Zo stroomt het door en lacht het leven mij zacht toe.
Ik schrijf het vers waarvan ik heb gedroomd.

Soms zit je in iets zonder dat je doorhebt. Tussen de geurende bomen, de kwetterende vogels en de almaar voort beitelende specht. Ik hoef er nog niet uit, wat mij betreft - nee, nog lang niet.