Lentekus

Lentekus

– knipoog naar ’n Bloem –

De lente, de lente,
de lente is er weer!

Je ziet het aan de krent
en je ziet het aan de peer.
Het regent pijpenstelen,
maar echt koud is het niet meer,
want de lente, de lente,
de lente is er weer.

Je ziet het aan hoe dartel
’t hondje rent, en zelfs nog meer
aan de mondhoeken op straat,
of bij het Paasvuur, in de wei,
de lente huppelt binnen
en we voelen ons weer vrij,
omdat de jas weer aan de kapstok
en de thermostaat omlaag
mag – ja, de lente voert je blij
en onbekommerd door de dag.
Een uurtje eerder op de klok
maakt dat de avond langer licht
is, zonder wesp of muggenplaag.

Ja, de lente, de lente,
de lente is er weer.

Met haar kleuren: ze verwent je
ogen met een bonte pracht,
waarvan je onlangs nog alleen kon dromen…
Kijk om je heen, haast iedereen die lacht!
Bejubel al die bloesem en die bomen
(waaronder je kunt schuilen,
als de wolken even huilen).
Hé jij daar, rode tulp, een lenteplaatje,
je bent de aard’ ontsproten in een dag.
‘k Ontwaarde je net in één oogopslag,
daar waar ik gisteren niets anders zag
dan groen, en hooguit hier en daar een blaadje.

Een lentebedevaartje voor vandaag…
Je bent er morgen óók nog wel, toch, tulp?
En overmorgen? Misschien langer met wat hulp;
een beetje pokon – zal dat jouw verval vertragen?
Dit heb ik bij mijzelve overdacht,
verregend, op een miezerige middag.
Al knielend bij de diepe kleurenpracht,
domweg gelukkig aan de Dorpsstraat in Almen,
terwijl ik voorjaarsvogels hoorde galmen.
Ze zongen over het museum Staal:
de nieuwe expo heet De eerste kus.

De lente, de lente, de lente is er dus!