Puzzel

Het is ongelooflijk wat een beetje zon met de mensheid kan doen. Iedereen die we tegenkomen, kijkt blij. Dat was de laatste weken wel anders. Hazel en ik huppelen een beetje. Eindelijk licht! We zijn vroeg op pad gegaan, ik wilde de grote stroom wandelaars vermijden. Dat lijkt gelukt. Van veel huizen zijn de luiken nog dicht. Zonde eigenlijk, om nu nog op bed te liggen.

We zijn de bebouwing van Eefde uit, passeren de ingang van een kampeerpark. Een vrouw en een jongetje komen ons tegemoet. Het kind lijkt zo op de hoofdpersoon van mijn favoriete jeugdboek, dat ik wel moet blijven kijken. Van origine is het een Engels boek, een paar jaar geleden verscheen het in onze taal: Ik praat als een rivier heet het, over een jongetje dat stottert.

‘Wat een heerlijk licht,’ zegt de vrouw, terwijl we elkaar passeren, ‘daar waren we aan toe.’ 

‘Wat u zegt,’ antwoord ik, ‘hier snakten we naar.’ Hazels riem staat strak; ze probeert aan de broekspijpen van de jongen te snuffelen. Ik vind het altijd lastig met kinderen, omdat Hazel een adoptie-verleden heeft. Naar andere honden kan ze heel plotseling uithalen. Daarom houd ik haar aangelijnd.

‘Bent u hier bekend?’ gaat de vrouw verder. Ze wil weten of er leuke eetgelegenheden zijn, in Eefde. Ik bied aan om samen even te zoeken, op de telefoon. Voor we het weten, zitten we op een bankje. Toby, zo heet de jongen, speelt met Hazel op het belendende grasveld. Soms passen de dingen opeens in elkaar, als een puzzel.

‘Wilt u een kop thee?’ vraag ik. De vrouw knikt verheugd. Van een vriendin heb ik de gewoonte overgenomen een thermoskan met citroen-gemberthee mee te sjouwen. Dat komt nu goed uit.

De vrouw, ze wil anoniem blijven, vertelt over Toby. Hij is haar pleegkind. Ze kennen elkaar een half jaar, het gaat met vlagen goed. ‘Hij had een moeilijke start,’ zegt ze. ‘Moest van hot naar her, en de situatie was telkens onduidelijk. Toen hij in de jeugdzorg terecht kwam, had hij met steeds weer nieuwe behandelaars te maken. Hij werd er gek van. Ik probeer hem rust en stabiliteit te geven. We gaan weekendjes weg.’ Ze neemt een slok uit de dampende dop. ‘Geen straf,’ zegt ze dan.

Dat begrijp ik. Toby kwettert honderduit tegen de hond. Hij stottert niet.

Zijn pleegmoeder en ik nemen nog een kopje thee uit de kan.
Vogelgezang begeleidt ons. De zon wordt steeds warmer. Hopen dat-ie blijft.