Rob de Vos neemt afscheid maar doktert nog wel door

Huisarts blijft zich inzetten voor Nyakibale ziekenhuis in Oeganda

Door Arjen Dieperink

LOCHEM - Op 30 december neemt huisarts Rob de Vos afscheid van zijn Lochemse patiënten en vele anderen. Nog steeds is hij druk met zijn praktijk, maar in de lunchpauze is er even tijd om de Berkelbode te woord te staan. “Als je het niet erg dat ik mijn boterham opeet.“ Helemaal definitief is zijn afscheid van de medische wereld niet. Hij zal als huisarts nog regelmatig invallen en zet zich verder in voor het Nyakibale ziekenhuis in Oeganda.

Rob de Vos zag in 1955 het levenslicht in Rotterdam. Het gezin bestond uit vier kinderen. Rob was de enige die geneeskunde ging studeren, maar de andere drie kinderen gingen ook de zorg in, zij het op een ander terrein. “Na mijn HBS zei mijn moeder dat ik maar geneeskunde moest gaan studeren. Dit had zij zelf ook graag gewild maar het was er nooit van gekomen. Eigenlijk liet ik haar wens in vervulling gaan“, laat de 67-jarige De Vos met een brede glimlach weten. Zijn studie geneeskunde volgde hij aan de universiteit in Amsterdam. “Toen ik basisarts was ging ik tropengeneeskunde studeren.“

Artsen zonder Grenzen
Na zijn studie gaat Rob de Vos aan de slag voor Artsen zonder Grenzen. In de jaren 1984 en 1985 werkt hij in Soedan waar hongersnood heerste. Later gaat hij werken voor de Franse tak van Artsen zonder grenzen, Médecins Sans Frontières (MSF). “Tijdens mijn MSF-periode heb ik mijn vrouw leren kennen, zij was op dezelfde plek werkzaam als verloskundige”.
Na zijn terugkeer naar Nederland volgt Rob de specialisatiestudie huisarts en gaat hij werken op het eiland Marken, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kon. “Mijn vrouw en ik besloten dat wij nog een keer naar de tropen zouden gaan. Hiervoor ging ik tropen-verloskunde, gynaecologie en chirurgie studeren. In zulke landen moet je veel zelf doen, waar iemand in Nederland gewoon wordt doorgestuurd.“
Het echtpaar De Vos werkt vierenhalf jaar naar de tropen en komt na terugkeer terecht in Schiedam. “Wij waren in de tropen gewend aan het wonen buitenaf. Het was daar prachtig en dan kom je in Schiedam, een verschil van dag en nacht. In 1995 gingen wij kamperen in Ruurlo. De omgeving sprak ons aan en uiteindelijk gingen wij in Lochem wonen. Ik viel in Lochem hier en daar als huisarts in bij andere praktijken. Uiteindelijk kreeg ik een praktijk in de praktijk van Jeroen van Huijstee. Dit ging allemaal in goed overleg met mijn collega’s. ’s Ochtends was ik werkzaam als arts op De Hoge Weide. Mijn vrouw nam in de ochtend de telefoon op om voor de middag afspraken te maken met mijn patiënten. En als er een spoedgeval was dan namen mijn collega’s het over.“

Eigen bedrijf
Rob kijkt in zijn spreekkamer om zich heen en vervolgt: “Uiteindelijk had ik genoeg patiënten in mijn praktijk om de volledige dag aanwezig te kunnen zijn. Huisarts zijn is een eigen bedrijf hebben. Je moet wel genoeg inkomen bij elkaar kunnen krijgen. Er is veel veranderd in de vijfentwintig jaar dat ik huisarts in Lochem ben. Woonde de huisarts vroeger naast zijn praktijk, tegenwoordig is dat niet meer zo. Sommigen wonen zelfs buiten de gemeente waar ze hun praktijk hebben. Ook waren er in het weekend de vierentwintig-uurdiensten, je was toen dag en nacht bereikbaar. Tegenwoordig is er de huisartsenpost. Vanavond moet ik er ook zijn van 17 tot 23 uur. Dat is andere koek.”
De samenwerking van de huisartsen in het oude postkantoor is voor De Vos een hele vooruitgang. “Nadat ik mijn praktijk bij de praktijk van Jeroen van Huijstee had opgebouwd heb ik mij gevestigd in de Oranjelaan. Het idee om hier gezamenlijk met mijn collega-huisartsen een praktijk te beginnen sprak mij ten zeerste aan. Wij ondersteunen elkaar en wisselen personeel uit.”
Ergernis kent Rob de Vos ook wel. “De zorgverzekeraar gaat teveel op de huisartsenstoel zitten. Je moet enorm veel bureaucratie doorworstelen. Zij beseffen vaak niet dat wij als arts ook kostenbesparend meedenken.” Terugblikkend op zijn werk vertelt Rob nog lachend een anekdote. “Een patiënt vroeg eens aan mij: ‘Als ik dood bent, zou u mijn hart eruit willen halen? Dan weet ik zeker dat ik dood ben.’ Ik heb hem verteld dat ik als arts kon veel kon doen, maar dat niet.”
Vervelen zal hij zich niet, als huisarts zal hij nog regelmatig invallen. Verder gaat hij zich inzetten voor het Nyakibale ziekenhuis in Oeganda. Zijn praktijk in Lochem wordt overgenomen door het huisartsenechtpaar Charlotte Tiemessen en Luuk van den Goor. “Charlotte is bij veel patiënten al bekend, zij werkt hier ook”

Afscheid
Op 30 december neemt Rob de Vos afscheid. “Van 16 tot 19 uur is iedereen die afscheid wil nemen van harte welkom in het Stadshuus.” In plaats van een cadeau is een donatie aan de Stichting Vrienden van Nyakibale Hospital in Oeganda nog meer welkom. “Als stichting ondersteunen wij dit ziekenhuis in de breedste zin“, aldus De Vos.