Een nieuwe uitdaging op de begraafplaats

Jacqueline den Ambtman gaat niet meer met tegenzin naar haar werk

Door Arjen Dieperink

LAREN - Zij is de enige vrouwelijke medewerker van de begraafplaatsen in de gemeente Lochem. En toch voelt Jacqueline den Ambtman (58) zich absoluut geen buitenbeentje.

Jacqueline valt niet op tussen haar mannelijke collega’s die net als zij in hun oranje werkpakken op de begraafplaats Laren bezig zijn. Zij staat duidelijk haar mannetje en doet niet onder voor haar collega’s. “Ik doe dit werk nu zo’n tweeënhalf jaar. Het is heerlijk om te doen en wij hebben een fijn team“, zegt ze.
Ze moest om medische redenen noodgedwongen stoppen met haar vorige baan en koos er uiteindelijk voor om op de begraafplaatsen in Barchem, Laren en Lochem aan de slag te gaan. “Hiervoor heb ik in de paardenstallen gewerkt, maar dat kon helaas niet meer. Ik kwam al regelmatig op de begraafplaats in Lochem waar de urn van mijn moeder is bijgezet. Ik zag de onderhoudsmedewerkers bezig en dat leek mij wel leuk. Zelf vind ik het prachtig om met mijn handen te werken. Toen heb ik geïnformeerd en er bleek een plek vrij te zijn. Tot op de dag van vandaag ben ik nog nooit een keer met tegenzin naar mijn werk gegaan“, aldus Jacqueline.

Vijf uur
Om vijf uur in de ochtend gaat bij haar de wekker. Niet omdat ze zo vroeg moet beginnen, maar omdat ze even tijd voor zichzelf wil hebben. “Ik zet een lekker bakje koffie en ga eten. Even op de bank een kruiswoordpuzzeltje en dan laat ik de hond uit. Als ik terugkom is het tijd om op de fiets naar een van de drie begraafplaatsen te gaan.“
De gesnoeide takken zijn net door haar collega in de vrachtwagen afgevoerd. Ondertussen harkt Jacqueline de laatste resten van het snoeiwerk en bladeren bij elkaar. “Als ik ergens op de begraafplaats alleen werk luister ik met één oor naar klassieke muziek, en met het andere kan ik de omgeving horen. Er gaat bij mij niets boven klassieke muziek, ook al vind ik andere genres ook wel mooi. Als wij bij elkaar werken dan doe ik dat niet. We kunnen dan met elkaar praten én, eerlijk is eerlijk, er gaat niets boven het zingen van de vogels. Dat is zo mooi.”

Route
“Als er een begrafenis is dan zorgen wij ervoor dat de route van de poort naar het graf er extra goed bij ligt. Ook de begraafplek zelf wordt extra onder handen genomen. Onze beheerder Tonny Kok loopt dan in stijl voor de kist uit. Dit zou niets voor mij zijn. Laat mij maar harken en snoeien.“
Dat er een goede teamgeest heerst, waarbij de collega’s er indien nodig voor elkaar zijn, kan Den Ambtman wel onderschrijven. “Zo was er een uitvaart waarbij de familie de wens had dat de kist boven het graf moest blijven totdat iedereen weg was. Dat kan uiteraard, maar Tonny kon het niet afronden omdat hij weg was. Toen ben ik langer op mijn werk gebleven om mijn collega te helpen. Wij hebben de kist waardig laten zakken, het graf gedicht en alles aangeharkt en de bloemen op het graf neergelegd.“
Jacqueline kan honderduit praten over haar werk. Ze laat op haar mobiel een foto zien, die ze op de begraafplaats heeft gemaakt. “Kijk, ik had de hark neergelegd en kort daarna ging er een roodborstje op zitten, vlak bij me. Dat heb ik nog een paar keer meegemaakt, dat er een mees vlak bij me kwam en een tijdje bleef zitten. Op zo’n moment voel ik mijn moeder dichtbij.“